Do zaczytania jeden krok

Czytanie to najprostsza i najtańsza forma podróżowania. Najtańsza? Na pewno tańsza niż ta oferowana przez biura podróży. Jeżeli ktoś ma manię kupowania książek lub całych serii, to wiadomo – koszta nieco rosną, ale zawsze można się przejść do biblioteki i chociaż przez miesiąc z ewentualną prolongatą doświadczyć podróżniczych wrażeń literackich. W każdym razie tańsza czy najtańsza forma wcale nie znaczy gorsza. W tym przypadku tańsza znaczy tyle, co dająca więcej możliwości, więcej własnej ingerencji. Bez tankowania, opłat autostradowych i winiet. Marzy ci się kosmos, lecisz. Chcesz zobaczyć zapierający dech w piersiach widok, zamykasz się w podniebnej celi Orlego Gniazda wraz z Tyrionem Lannisterem – przy okazji krótka przechadzka po wyżynach umysłowych karła gwarantowana. Znowu wkrada się Martin… Pokochałam tego człowieka, nic nie poradzę!

Czytanie czytaniem, a życie życiem. Nie słyszałam (jeszcze), żeby ktoś poślubił postać fikcyjną. Aczkolwiek wiem, że takie pomysły są i niejedna zaczytana marzy nie o księciu z bajki, ale właśnie o wręcz namacalnym, unerwionym, psychologicznie i emocjonalnie rozwiniętym mężczyźnie - wykreowanym przez pisarza, bagatela. Przykład? Pan Darcy. Teraz powinien popłynąć rwący potok łez uwiedzionych przez wyżej wspomnianego absztyfikanta dam.

Tak serio, to po prostu czasami obawiam się, że zaczytam to życie. Zaczytam! Przeoczę coś, nie zauważę, nie odwzajemnię znaczącego uśmiechu, przypalę obiad, zapomnę wsiąść do autobusu powrotnego do domu czy coś tam innego. A z drugiej strony martwię się, że nie starczy mi czasu i pary oczu na przeczytanie tego, co chcę.

Gdy otworzyłam książkę, harmider popołudniowej stolicy ucichł, jakby zagłuszyła go lektura. Jakby przestarzałe już nieco strony wchłonęły całą otaczającą rzeczywistość i umiejscowiły ją w spisie streści, żebym później mogła do niej z łatwością powrócić. Wibracja telefonu w kieszeni spodni – na siedem piekieł, nie teraz! Muszę dokończyć rozdział!

Jaką czytasz książkę? Mogłabyś się uśmiechnąć i machać nóżkami, skoro nie dotykasz ziemi.

I nagle moja obawa, że zaczytam życie zniknęła. Nie wiem, co przyciągnęło wzrok znajomego. Ja, książka, którą czytałam czy fakt, że siedząc na ławce pod przystankową wiatą, nie dotykałam ziemi… W każdym razie – podróżujący literacko też są zauważani. Nie są pożerani przez jakąś supermasywną czarną dziurę ani nie giną w czasoprzestrzeni. A to akurat dobrze rokuje!

 

Przysługa ze szczypiorkiem w tle

Gdy, jak przykładny katolik, wychodziłam z domu, by uczcić dzień Pański niedzielę, nic nie wskazywało na to, że już nie wrócę. Albo że będę miała problemy z powrotem.

Było czerwcowe przedpołudnie. Mimo dość wczesnej pory, powietrze już przybierało na wadze. Było lepkie niczym palce umorusanego słodkościami przedszkolaka. Słońce grasowało po niebie. Gęstniało, leniwie wlewało się w zacienione zakamarki, a jego promienie zastygały dosłownie na wszystkim. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że za chwilę sytuacja atmosferyczna może być skrajnie odwrotna.

Ksiądz błogosławił, a ja zmieniałam stan skupienia ze stałego w ciekły. I nie tylko ja, bo i słońce postanowiło stopnieć gdzieś w gęstwinie chmur. Zagrzmiało raz, drugi, dziesiąty. Pociemniało. Ciężkie krople deszczu rozbryznęły się o chodnik. To było zaledwie preludium do dżdżystego chaosu, który miał pochłonąć wszelkie plany jakiejkolwiek aktywności na powietrzu.

Połowa drogi, dasz radę. Bose stopy ślizgały się na koturnach. Wiatr wyginał parasole. Burza powlekała piorunami jak krawcowa srebrną nitką. Rwąca rzeka płynęła główną ulicą miasta, w której brodził już zakorkowany sznur aut. Wzięłam buty w rękę, w nosie z szykiem i elegancją! Przebiegłam przez pasy i wpadłam do spożywczaka – zdyszana, jakbym przebiegła maraton. Jestem zwycięzcą!

Szybka diagnoza: szalejąca na dworze nawałnica, brak parasola, który w zasadzie i tak był zbędny przy takich warunkach, brak portfela, brak komórki. Źle, naprawdę źle. Dopiero gdy spojrzałam na ludzi, którzy podobnie jak ja postanowili przeczekać burzę w sklepie, zorientowałam się, że z strużka wody spływa mi po plecach, sukienka klei się do ciała, a ja wciąż trzymam w ręce parę butów…

- Dzień dobry, poproszę szczypiorek.

Padłam, po prostu wewnętrznie zeszłam z rozbawienia. Zbieranina przerażonych ludzi, podniesione głosy pełne obaw, tuż za szybą wojna światów, a gość beztrosko prosi o szczypiorek. S Z C Z Y P I O R E K ! No nic tylko położyć się i turlać ze śmiechu. Nie mogłam pozostać obojętna wobec zaistniałej sytuacji… Prawda, nie miałam parasola, telefonu, ale głowę na karku staram się mieć w każdej sytuacji.

- Przepraszam… Nie podrzuciłby mnie pan do domu?

Może to jednak nie głowa na karku, a przebiegłość i szczypta kokieterii? W każdym razie szczypiorek pozieleniał z radości, jego właściciel zupełnie zzieleniał z wrażenia, a ja nieco odetchnęłam, gdy okazało się, że wsiadam do samochodu oznakowanego przez jedną z mińskich szkół nauki jazdy. Oczywiście do auta odprowadziły nas, w zasadzie głównie mnie, bo czułam wypaloną w plecach dziurę, podejrzliwe (te w wykonaniu mężczyzn) i zniesmaczone (te w wykonaniu kobiet) spojrzenia.

- Strasznie pana przepraszam, ale mam wrażenie, że ta burza trochę potrwa…  

- Miała pani szczęście, objechałem cały Mińsk i tylko tutaj był szczypiorek. To dokąd jedziemy?

Jak już skazałam czterdziestokilkuletniego instruktora nauki jazdy na moją niewątpliwie uroczą osobę, postanowiłam umilić mu czas i tak przy niedzieli, dniu teoretycznie wolnym od pracy, wypytałam o nowe zasady egzaminu na prawo jazdy, zdawalność, opowiedziałam perypetie związane z moją nauką jazdy samochodem...

- Bardzo dziękuję! W ramach wdzięczności mogę panu pożyczyć smacznego obiadu.

- Cała przyjemność po mojej stronie. Chociaż nie wiem, jak wytłumaczę żonie, że wziąłem do samochodu młodą dziewczynę… zamiast jej dwóch koleżanek, które były w sklepie i które niewątpliwie dziś wpadną do nas na kawę. Ale polecam się na przyszłość!

 

Inny dzień, miesiąc, rok. Inny sklep. Samochód wciąż ten sam. I ludzie ci sami.

- Dzień dobry, colę poproszę.

- A nie szczypiorek?

- No proszę… Dokąd panią podrzucić?